Ik ben wat je noemt nogal een gevoelsmens. Maar eentje die goed in staat is met een gezond verstand te denken en haar hersenen gebruikt. In mijn linker wijsvinger staat de tekst Vive ut vivas geprent met inkt en dat is latijn voor "leef om te leven". Ik probeer optimaal te genieten van mooie momenten die mijn leven passeren want ik weet heel goed dat je geluk (euforisch) geluk niet zomaar elke dag kan voelen. Wanneer dit gevoel er is probeer ik het zo lang mogelijk vast te houden en het te koesteren als een heel klein mooi vlindertje wat in mijn hand palmen zit en ik het uiteindelijk weer zijn vrijheid moet terug geven. Dat is namelijk hoe het gaat. Het komt aan vliegen en vervolgens vliegt het weer weg. Zo hoog dat het niet binnen handbereik is. En wachtende op dat mooie vlindertje probeer ik het beste te maken van alle andere momenten die mijn leven passeren.
Ik ben een veulentje zei een wijs persoon tegen mij. Ik zit in een hoekje van de stal en ik zoek de ruimte om te springen en te rennen want dat is wat veulentjes doen. Maar ik zit achter gesloten deuren wachtend op een opening om te gaan.
En dan knaagt het aan mij. Wat wil ik doen? Wat wil ik echt doen?! Ik voel me soms of het stads leven mijn ziel dood slaat. Ik verlang naar vrijheid maar waar ik het zoek zal ik het niet vinden vermoed ik. Het stadse leven met al zijn mooie lichten en kleuren verlijd mij steeds. Maar ik weet dat dit niet mijn pad is. Ik verlang naar de natuur, de rust, de kalmte. Wind door mijn haren dieren om me Heen.
Ik moet keuzes maken. Maar het is o zo moeilijk met al die kleine stemmetjes om mij heen die allemaal schijnen te weten wat ik moet doen.
Vanaf nu ga ik zoeken, zoeken Naar een plek waar voor mij veel vlinders zijn en laat me omarmen door de zachte tedere vleugels waar ik kan zeggen nu is het goed nu ben ik thuis.
Word vervolgd.
xoxo Nadieh Cuijten
Ik ben een veulentje zei een wijs persoon tegen mij. Ik zit in een hoekje van de stal en ik zoek de ruimte om te springen en te rennen want dat is wat veulentjes doen. Maar ik zit achter gesloten deuren wachtend op een opening om te gaan.
En dan knaagt het aan mij. Wat wil ik doen? Wat wil ik echt doen?! Ik voel me soms of het stads leven mijn ziel dood slaat. Ik verlang naar vrijheid maar waar ik het zoek zal ik het niet vinden vermoed ik. Het stadse leven met al zijn mooie lichten en kleuren verlijd mij steeds. Maar ik weet dat dit niet mijn pad is. Ik verlang naar de natuur, de rust, de kalmte. Wind door mijn haren dieren om me Heen.
Ik moet keuzes maken. Maar het is o zo moeilijk met al die kleine stemmetjes om mij heen die allemaal schijnen te weten wat ik moet doen.
Vanaf nu ga ik zoeken, zoeken Naar een plek waar voor mij veel vlinders zijn en laat me omarmen door de zachte tedere vleugels waar ik kan zeggen nu is het goed nu ben ik thuis.
Word vervolgd.
xoxo Nadieh Cuijten
Geen opmerkingen:
Een reactie posten